Jammer hoor, er moet toch nog een derde deel aan te pas komen... Ik had zo gehoopt dat we nu wel weer samen aan de bridgetafel zouden zitten. Maar helaas... Daarom volgt hier het relaas van mijn zomer, en inmiddels herfst, met Corona (gelukkig bij ons niet over de vloer).
Het ging eigenlijk best weer lekker, we hadden meer vrijheden veroverd. We mochten weer genieten van het mooie weer op een andere locatie dan onze eigen tuin of ons eigen balkon. Ik kreeg weer kaartjes met ′Groeten uit′, de restaurants deden hun uiterste best en we konden genieten van een hapje en drankje op het terras of binnen, alles op gepaste afstand maar het mocht weer en wat wáren we daar blij mee.
Riet von Faber zat te popelen en verzorgde, geassisteerd door Hans Jansen en Els Venekamp een
mini-drive met een klein gezelschap, de zogeheten ′Rietgenietdrive′, bij Paviljoen de Kogeloven.
Alleen op uitnodiging, en ik had het voorrecht om daar ook bij te mogen zijn samen met mijn
vriendin en bridgepartner, Corrie Faasse.
De mussen vielen die dag dood van het dak van de hitte maar dat mocht de pret niet drukken.
Het was een heerlijke dag in alle opzichten. Zo fijn om elkaar weer te kunnen spreken en elkaar
daarbij in de ogen te kunnen kijken, i.p.v. alleen elkaar te horen of te communiceren via een
schermpje.
En ja eerlijk is eerlijk, het afstand houden van elkaar was erg moeilijk en als wij beroemd waren
geweest, waren we vast ook op het matje geroepen door de media. Gelukkig liep het allemaal
goed af en is er niemand van ons gezelschap ziek geworden van die momenten.
Het leek allemaal zo goed te gaan, totdat een aantal mensen besloten dat ze de Coronamaatregelen nu wel echt spuugzat waren. Ze wilden weer ′gewoon′ doen met alles wat men dan zoal doet. Uitgaan, om elkaars nek hangen en vooral... Feesten! En uiteraard waren dat echt niet alleen onze tieners en twens..
Het gevolg daarvan was dat de Corona maatregelen weer moesten worden aangescherpt.
Eerst zoveel mogelijk per regio of lokaal, dus dat viel hier nog wel goed te doen.
Het weer bleef gelukkig goed, op een paar weken na, en ik heb me suf gewandeld en veel
gefotografeerd in de natuur.
Wat fijn ook dat de Bridgekoffertjes er zijn, menig uurtje hebben we binnen of heerlijk in de tuin
zittend doorgebracht met het spelen van een bridgekoffertje. Dat daar goed gebruik van werd
gemaakt, daar kunnen de beheerders van de koffertjes over meepraten. Zozeer zelfs dat
sommigen hetzelfde koffertje een aantal keren gebridged hebben. Maar ach wat geeft dat als het
langere tijd geleden is en je gaat in een andere richting zitten en met een andere partner, wie weet
dan nog welke contracten er geboden zijn? Ik in ieder geval niet.. En nu ik het er toch over heb,
nog even 1 dingetje. Om de lieverds die de scores van het bridgekoffertjes uit moeten rekenen te
ondersteunen, let s.v.p. iets beter op met het opschrijven van de punten of die op de goede plek
staan, en controleer even écht met elkaar of het klopt zoals het er staat. De kofferbeheerders
zullen ons er heel dankbaar voor zijn en we willen ze toch geen extra grijze haren bezorgen met
elkaar..?!
En toen werd het 18 September en moest de horeca om 01.00 ′s nachts sluiten, want de cijfers
van de Corona besmettingen bleven maar explosief stijgen. We werden opgeroepen door onze
premier Mark Rutte om ons toch alsjeblieft beter te houden aan de basis maatregelen, 1,5 meter
afstand en handen wassen totdat ze er stuk van gaan. Dat zou voldoende kunnen zijn om een
nieuwe Lock Down te voorkomen.
Helaas was dat niet afdoende..de cijfers bleven duizelingwekkend stijgen.
Op 13 Oktober werd besloten om de gehele horeca opnieuw volledig te sluiten en nu zijn we weer
zo goed als terug bij af..we hebben nu een halve Lock Down en met nog meer tegenslag wordt
het alsnog een hele...
Een akelig vooruitzicht...en toch..
en toch blijf ik erbij dat we het in onze macht hebben om het tij te keren, we kunnen een ander zijn gedrag niet veranderen alleen ons eigen gedrag, en ik weet dat we met zeer velen zijn die het wel volgens de voorschriften doen, laten we met elkaar ons best doen om díe groep te laten groeien.
En daarnaast blijven we in contact met elkaar, door gezellig een koffertje te bridgen of elkaar terug
te ′zien′ op StepBridge en wie weet straks op de virtuele jaarvergadering.
Wie had dat nu ooit gedacht, dat we dat nog eens zouden gaan doen?
We blijven ons verwonderen, en onszelf over onszelf verbazen, wat zijn we verbazingwekkend veerkrachtig, volhoudend moedig en bereid om nieuwe uitdagingen aan te gaan.
Doen jullie ook mee?
Wilma Wageveld